วันศุกร์ที่ 24 มกราคม พ.ศ. 2557

99 วัน 99 บทความ Day 43 ตอน จักรยานหาย

วันนี้ขอมีสาระวันนึง จะมาเล่าเรื่องจักรยานตัวเองที่เพิ่งหายไปเมื่อหลายเดือนก่อน เอาไว้เป็นอุทาหรสำหรับคนที่คิดจะซื้อจักรยานเอาไว้ขี่เล่นในกรุงเทพช่วงที่ถนนโล่งๆ แบบนี้

ผมเป็นคนที่ชอบขี่จักรยานมาซักพักแล้วครับ ตั้งแต่สมัยเรียนก็ชอบขี่จักรยานเล่นในมหาลัยประจำ ดังนั้นจักรยานกับผมแทบจะเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตซึ่งกันและกันไปแล้ว

จริงๆ ถ้าย้อนไปสมัยเรียนมัธยม ผมก็เคยขี่จักรยานไปโรงเรียน เป็นจักรยานถูกๆ ที่ได้มาเพราะการจับฉลากปีใหม่ของโรงเรียน วันนั้นแค่ตื่นสาย มาไม่ทันรถรับส่ง ซึ่งก็คือพ่อนั่นเอง ผมก็ไม่อย่ากให้พ่อหรือคนอื่นรอ เลยบอกให้เค้าไปกันก่อน เดี๋ยวผมจะตามไปเอง

ปกติถ้าผมสาย ก็จะให้ปู่ขับเรื่อไปส่ง แล้วก็นั่งรถเมล์ตามไป แต่วันนั้นผมไม่ได้สายมาก คือสายนิดเดียว หลังจากพ่อไปได้ 10 นาทีผมก็แต่งตัวเสร็จ ก็เลยเนียนๆ ไม่บอกปู่ พร้อมกับปั่นจักรยานออกมาเลย โดยไม่มีใครรู้ แม้แต่พ่อก็ไม่รู้ ปู่ก็ไม่สงสัย เพราะผมจะขี่จักรยานจากบ้านไปปลายนาเพื่อขึ้นรถอยู่แล้ว เวลาก็ไม่เลทมาก ผมจึงจัดไปซะ

ผมไม่แน่ใจนะว่าจากบ้านไปโรงเรียนมันกี่กิโล แต่ผมเคยจำคำเพื่อนตอนประถมว่า ถ้าขี่จากบ้านระกาศไปบางบ่อมันจะเมื่อยมาก (ประถมผมเรียนบ้านระกาศ มัธยมผมเรียนบางบ่อ) แต่บ้านผมอยู่บางพลี ที่ไกลกว่าบ้านระกาศ และต้องเข้าซอยไปในระยะทางที่พอๆ กับระยะทางตรงปากถนนใหญ่จากบางพลีไปบางบ่อ

ผมไม่รู้ว่ากี่กิโล แต่จากการคาดคะเน ไม่น่าต่ำกว่า 10 กิโล เผลอๆ น่าจะเกือบถึง 20 กิโลด้วยซ้ำ คือคนดีๆ เค้าไม่น่าจะเอาจักรยานแบบนี้มาปั่นกัน ผมก็ไม่รู้ปั่นได้ไง มันบ้ามากจริงๆ แต่ก็สนุกดี ชิวมากวันนั้น ผมไม่เชื่อตัวเองเหมือนกันว่าจะปั่นถึง

พอไปโรงเรียน แทบไม่มีใครเชื่อว่าจะปั่นมาจริงๆ เพราะมันไกลมาก จนมันเห็นจักรยานนั้นแหละ มันจึงเชื่อ ไม่แถมไม่ใช่แค่เห็นนะ ไอ้พวกนี้มันยังใจดี ทำป้ายทะเบียนติดหลังจักรยานให้อีก แสบจริงๆ 555

เดี๋ยวนะ ผมจั่วหัวว่าจะเขียนเรื่องจักรยานหาย แต่ไหงกลายมาพูดเรื่องนี้ไปได้เนี่ย 555

แต่ก็ช่างเหอะ เดี๋ยวมีอารมณ์ จะกลับมาเขียนเรื่องจักรยานอีก มันยังไม่จบแค่นี้ เหมือนเรื่องบาสแหละ มันยังไม่จบแค่นี้ 555

เจอกันวันพรุ่งนี้ครับ

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น