วันอังคารที่ 14 มกราคม พ.ศ. 2557

99 วัน 99 บทความ Day 33 ตอน นักบาสโรงเรียน #3

และนัดชี้ชะตาระหว่างสีฟ้ากับสีม่วงกำลังจะเริ่มขึ้น
พวกผมกลับได้รับข่าวดีอะไรบางอย่างคือ ในเวลาที่มีแข่งบาสนั้น สีม่วงยังต้องแบ่งคนไปแข่งวอลเลย์บอล ฟุตบอล และบาสเก็ตบอลในเวลาเดียวกัน และพี่วัตแห่งสีม่วง ก็เป็นหนึ่งในหลายคนที่ลงไปหลายชนิดกีฬา เวลานั้นผมคิดว่า 

ตัวหลักหายไปคนนึง งานคงเบาลงหน่อยล่ะว่ะ

แต่ผมคิดผิด

ทีมสีม่วงกลับมาจัดเต็มกับกีฬาบาส เรียกว่าตัวหลักอยู่ครบทั้งวัต วุธ ชัต จุ๊และกาน เรียกว่ามากันฟูลทีมเลยทีเดียว ไม่มีการผ่อนให้กับมือใหม่หัดเล่นบาสอย่างพวกผมบ้างเลย ผมก็ถือว่าเป็นเกียรติครับ ที่พี่ๆ ได้จัดเต็มให้ชุดใหญ่ขนาดนี้



แต่ไม่เป็นไรครับ เราซ้อมตั้งรับการประกบตัวแบบหนึ่งต่อหนึ่งมาอย่างดี แมทนี้คงไม่มีปัญหาเรื่องการประกบตัวเท่าไหร่ เราคงจะผ่านไปได้ เหลือเรื่องการทำแต้ม

นั่นเป็นเสียงปลอบใจกันเองก่อนเกมจะเริ่มขึ้นครับ

และวินาทีที่เสียงนกหวีดเริ่มการแข่งขันดังขึ้น เปิดเกมมาด้วยแต้มแรกจากผมด้วยลูกฟาสเบรคจากการโยนยาวของนพหรือเอ็มจำไม่ได้ และผมก็จัดการเลย์อัพเข้าไปด้วยท่าถนัด

แต่หลังจากนั้นน่ะเหรอ...หึหึ...พูดได้คำเดียวว่า...

ยับ

เรียกว่าเกมแรกอย่างเป็นทางการ ก็โดนรับน้องไปอย่างโหด สกอร์เท่าไหร่จำไม่ได้ แต่ทีมผมทำได้ประมาณ 8 หรือ 9 แต้มมั้ง โดยมีนพเป็นตัวทำแต้มหลัก ผมเหรอ นอกจากลูกแรกแล้ว หลังจากนั้นแทบทำอะไรไม่ได้เลย อย่างมากได้แค่แย่งบอล แย่งรีบาวได้บ้าง แต่สกอร์อยู่นึ่ง

ทั้งเกมผมโดนพี่จุ๊กับพี่กาน ผลัดกันมาประกบผม เรียกว่าเจอการประกบตัวต่อตัวของจริง สิ่งที่ซ้อมมาแทบทำอะไรไม่ได้เลยกับสถานการณ์จริง พยายามส่งซิกว่า... 

เห้ย... สกรีน
เห้ย... พาตัวประกบ
เห้ย... รีบาว

แต่จำได้ว่า มันสู้ไม่ได้เลยจริงๆ หมดปัญญาจริงๆ ทำทุกอย่างที่ซ้อมแล้ว แต่มือใหม่ยังไงก็เป็นมือใหม่ สู้ไม่ได้เลยไม่ว่าจะทำยังไง มันหมดทางสู้จริงๆ

และที่น่าเจ็บใจก็คือ หลังจากจบครึ่งแรก พี่วัตกับพี่วุธต่างแยกย้ายไปเล่นฟุตบอลกับวอลเลย์ โดยทิ้งตัวสำรองไว้สู้กับเราอย่างไม่ใยดี พี่ก็ช่างทำกันได้เนอะ 555

แต่เกมมันขาดจริงๆ ถึงแม้เป็นตัวสำรอง แต่รู้เลยว่าสำรองสีม่วงนี่เล่นเป็นกันทุกคน อย่างน้อยก็ทำให้เราทำอะไรไม่ได้เลย จบเกมไปอย่างเละเทะ สู้ไม่ได้เลยจริงๆ แค้นสุดๆ ซ้อมมาตั้งนาน มาตายเอาตั้งแต่ด่านแรก ไม่ทันได้เตรียมตัวเตรียมใจ แสบจริงๆ แค้นมากเลยตอนนั้น

แต่หลังจากนั้น เราสองห้องก็เป็นเพื่อนกันเลยนะครับ แก้งเราสีฟ้ากับแก้งสีม่วง เรียกว่าสนิทกันเลย หลังจากนั้นเรียกได้ว่า เราเล่นบาสกันทุกเช้า กลางวัน เย็น เล่นกับสีม่วงพวกนี้นั่นแหละ

ปีต่อมาตอนเราอยู่ ม.3 เราขอไม่เล่าแล้วกัน เพราะว่าเราก็สามารถคว้าแชมป์กีฬาสีมาได้อย่างชิวๆ ไม่มีปัญหาอะไรเลย เพราะเราเล่นบาสกันทุกวัน ส่วนสีอื่นนี่ไม่เคยซ้อม ไม่เคยเล่นกันเลย มันจึงเป็นงานที่ชิวมากๆ

สำหรับตอนนี้ก็จบไปด้วยความแค้น นี่เล่ามาสามตอนยังไม่มีอะไรเข้าใกล้คำว่านักบาสโรงเรียนเลยนะครับเนี่ย 555

วันนี้ขอจบไปด้วยความแค้นต่อสีม่วง ตอนหน้า พวกเราสีฟ้าจะไปพบกับพี่สีม่วงที่ตอนนี้ไปอยู่ ม.ปลายที่คณะสีเหลือง บอกเลยว่า ตอน ม.ปลายมันเข้มข้นกว่านี้เยอะ อันนี้แค่น้ำจิ้ม (ปาเข้าไปสามตอน)

แล้วจะรู้เลยว่า นัดหยุดโลกเป็นยังไง ตามได้ในตอนสุดท้ายครับ(ยังไม่ใช่ตอนหน้านะ)

เรื่องสนามบาสเนี่ย มีเรื่องเล่าอย่างเยอะ เพราะชีวิต ม.ปลายส่วนใหญ่อยู่ที่สนามบาสเลยก็ว่าได้

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น