วันพฤหัสบดีที่ 16 มกราคม พ.ศ. 2557

99 วัน 99 บทความ Day 35 ตอน เล่าเรื่องฟุตบอลในวัยเด็กเล็ก

วันนี้ขอพักเรื่องบาส 1 วันแล้วกันนะครับ ผมรู้สึกเอียนยังไงไม่รู้ เหมือนแบบว่าขี้โกง ยืดเรื่องบาสไปหลายตอนเพื่อที่จะได้มีเรื่องเขียน แต่จริงๆ แล้วไม่ใช่นะ เพราะว่าบาสมันเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตสมัยมัธยมจริงๆ คือตอนมัธยม ถ้าผมหายตัวไป ไม่ต้องหาไกล อยู่สนามบาสนั่นแหละ

ที่จะเล่าเรื่องบอล เพราะวันนี้เพิ่งเตะบอลมา และก็นึกได้ว่า ตัวเองเคยมีความฝันอะไรบางอย่างเกี่ยวกับเรื่องฟุตบอลเหมือนกัน เป็นความฝันในวัยเด็ก เด็กมากๆ ด้วย สมัยวัยกระเตาะ เด็กประถม เล่นบอลทุกวัน

ถ้าเปรียบมัธยมเป็นวิถีนักบาส ตอนประถมเรียกว่าวิถีนักบอลเลยก็ได้



ตอนประถมผมอยู่สองโรงเรียน ตั้งแต่อนุบาลถึง ป.2 ผมอยู่โรงเรียนวัดบางนางเพ็ง และหลังจากนั้นผมก็ย้ายไปอยู่โรงเรียนชุมชนวัดบ้านระกาศ และตลอดระยะเวลาที่ผมอยู่ทั้งสองโรงเรียน ช่วงพักกลางวันผมก็จะวนเวียนอยู่แต่ในสนามบอล อยู่บางนางเพ็งก็เล่นบอลกับพวกรุ่นพี่ ป.4 5 6
มาอยู่บ้านระกาศ ก็ชวนเพื่อนเล่นบอลทุกวัน

และผมเนี่ยมันชอบบ้า พ่อซื้อลูกบอลให้เตะตั้งแต่เด็กๆ 
ที่บ้านเนี่ยมีทุกไซส์ ตั้งแต่เล็กไปเลย บอลพลาสติก ลูกขนาดฟุตซอลแต่อัดลมเหมือนลูกฟุตบอล จนถึงลูกฟุตบอลมาตรฐาน เรียกว่าที่บ้านเนี่ยมีลูกฟุตบอล 4 - 5 ลูกได้ และผมเป็นบ้านสวน ดังนั้นสังเวียนแข้งผมก็ ในบ้านนั่นแหละ 555

และที่บ้านผมไม่มีใครเล่นบอลเลยซักคน ผมก็เล่นคนเดียวซิครับ ผมมันพวกจินตนาการสูงด้วย ไม่มีปัญหา วิธีการก็ง่ายมาก เอาเก้าอี้มาตั้ง ตัวนึง แล้วก็เตะให้เข้าขาเก้าอี้

ที่ผมใช้เก้าอี้ตัวเดียวเพราะตอนเด็กๆ ผมชอบดูรายการเจาะสนามของ ย.โย่ง แล้วตอนนั้นเค้าพาไปทัวร์สโมสรลิเวอร์พูล และการฝึกกองหน้าของลิเวอร์พูลคือให้เตะอัดกำแพง ผมดูไม่ชัดหรอกว่ากำแพงเป็นแบบไหน เตะอัดยังไง 
ผมดูแล้วก็คิดไปเองว่า เค้าเตะอัดสันกำแพง

นึกถึงกำแพงไม้ครับ จะมีด้านที่เป็นหน้ากำแพงที่ใหญ่ๆ กว้างๆ และจะมีอีกด้านนึงที่เป็นสัน เล็กๆ นั่นแหละครับ ผมไปคิดว่ากองหน้าลิเวอร์พูลต้องเตะอัดสันกำแพง ไม่รู้ว่าโง่หรือบ้า ผมจึงเอามาเป็นแบบฝึกให้ตัวเองว่า ถ้าจะเป็นดาวยิง ต้องตั้งเป้าหมายให้เล็กที่สุด ผมจึงเลือกใช้เก้าอี้ตัวเดียวเป็นโกล

และตอนนั้น พ่อก็ชอบดูบอล ทั้งบอลไทย บอลพรีเมียร์ลีก คือบอลไทยไม่เท่าไหร่ เตะเวลาปกติ เย็นๆ แต่บอลพรีเมียร์เนี่ย ปกติผมก็ไม่ได้ดูหรอกตอนนั้น แต่พ่อชอบปลุกประจำ ตีหนึ่งตีสอง ปลุกตลอด ให้ขึ้นมาดูเป็นเพื่อน ผมก็อะ ดูก็ดู

ดังนั้น ผมจึงได้ยินเสียงของคนพากประจำ และตอนผมเล่น ผมก็จะคิดว่าเสาบ้านเป็นกองหลังฝั่งตรงข้าม จะมีไขว้หลอก แตะหลบ แตะบอลไปทางแล้วอ้อมไปรับอีกทาง บางทีก็เตะชิ่งกำแพงเหมือนกับการทำชิ่งกับเพื่อนในทีม หลบซ้ายทีขวาที 
และระหว่างเลี้ยง ผมก็จะพากตัวเองไปด้วย 

"เอาแล้วครับ พีรพัฒน์ได้บอล ทำชิ่งหนึ่งสองกับเพื่อนร่วมทีม 
พีรพัฒน์เลี้ยงไปแล้วครับ เจอกองหลังฝั่งตรงข้าม 
พีรพัฒน์แตะหลบไปได้สวยมากครับลูกนี้ 
ตอนนี้พีรพัฒน์หลุดไปได้แล้วครับ
พีรพัฒน์ดวลเดี่ยวกับผู้รักษาประตู พีรพัฒน์ทำไงครับ
พีรพัฒน์ยิงสวนเข้าไป...โอ้ววววววว สุดยอดมากครับ ช่างเป็นลูกยิงที่สวยงามอะไรเช่นนี้"

นั่นแหละครับ ความบ้าในวัยเด็กของผม

จบก่อน เดี๋ยวมีอารมณ์ อาจจะมาเล่าเรื่องฟุตบอลในวัยเด็กต่อ บอกได้เลยว่าเรื่องเยอะไม่แพ้เรื่องบาส แต่อาจจะนานๆ หน่อยนะ วันนี้ที่เขียนเพราะไม่อยากเขียนเรื่องบาสหลายๆ ตอนติดกัน กลัวจะเอียน 555


ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น