วันพฤหัสบดีที่ 2 มกราคม พ.ศ. 2557

99 วัน 99 บทความ Day 21 ตอน น้องโฟว์จอมตื้อ

วันที่ 20 ได้หายไปแล้ว ต้องบอกว่าอันนี้ไม่ได้ตั้งใจเลยจริงๆ เหตุที่ให้ต้องหายเนี่ย ไม่ได้คาดคิดเลยจริงๆ ว่ามันจะหายไป แต่ก็มีความสุขมากๆ ที่ถึงแม้ไม่ได้มานั่งเขียนบทความ แต่ได้ไปทำอย่างอื่นที่ผมจะขอมาเล่าในบทความนี้แทน

เมื่อวานนี้เป็นวันที่ 1 มกราคม 2556
วันนี้ผมมีนัดปาร์ตี้สุดท้ายของช่วงเทศกาลปีใหม่ที่บ้านฝ้าย ที่เป็นเพื่อนผู้หญิงตั้งแต่สมัยมัธยม และก็มีเพื่อนมัธยมมาอีกหลายคนทั้งหญิง ที่คบกันตั้งแต่อนุบาล นุชกับวา ที่มาเจอกันตอน ป.3 ตอนที่ผมย้ายโรงเรียน และฝ้าย ที่มาเจอกันตอนขึ้น ม.1 ทั้งหมดที่ว่ามานี้ เราอยู่ด้วยกันจนจบ ม.6 ความผูกพันเรียกว่าแน่นแฟ้นเลยทีเดียว



และสมาชิกที่เพิ่มมาใหม่ในกลุ่มเราคือ น้องโฟร์ ลูกสาวแสนสวยของแม่วา ที่มาอายุได้เกือบ 4 ขวบในเดือนนี้ คนนี้แหละครับมีส่วนสำคัญที่ทำให้ผมไม่เป็นอันทำอะไรเลยตลอดช่วงบ่ายของงานปาร์ตี้

กว่าผมจะไปถึงงานปาร์ตี้ก็ประมาณบ่ายสามโมง ผมขี่มอเตอร์ไซต์จากบางนา ตรงดิ่งถึงบางบ่อระยะทางกว่า 30 กิโลเมตร และทันทีที่ถึงบ้านฝ้าย ยังนั่งพักไม่ทันหายเหนื่อย น้องโฟร์ก็เดินเข้ามาหา มาจูงมือ มาทักทาย ผมก็ อ่ะ ลูกเพื่อน ก็อุ้มเล่น ก็ชวนกินขนมอะไรเป็นเรื่องปกติ

และเหตุการณ์ก็เลยเถิด วินาทีที่ผมอุ้มน้องโฟว์ มันเหมือนมีพลังงานอะไรบางอย่างแฝงอยู่ ผมอุ้มน้องโฟร์ด้วยการอุ้มขึ้นอุ้มลงอย่างรวดเร็ว ทีนี้ล่ะ น้องโฟว์สนุกซิครับ ให้ผมอุ้มใหญ่เลย จนผมเหนื่อยไปซักพัก น้องโฟว์ชวนมาเล่นจิงโจ้อีก

ตอนนั้นผมด้วยความเป็นนักกีฬาเก่าก็ยังชิวๆ การเล่นจิงโจ้ของน้องโฟคือ เราจะเต้นรอบเสา และน้องโฟร้องเพลงจิงโจ้ ผมก็ต้องเต้นไปกับน้องโฟร์ พอจบเพลง เราก็ต้องมาวิ่งไล่จับกัน และความเหนื่อยก็เริ่มจากตรงนี้ครับ เราเล่นกันหลายรอบมาก เล่นจนผมหอบ แต่น้องโฟว์ก็ไม่มีทีท่าจะเหนื่อย จนผมไม่ไหว ต้องไปนั่งพัก

พอนั่งพัก น้องโฟว์ก็มาเดินเล่น จับมือ จูงมือให้ผมไปเล่นอีก ผมก็เลยไม่เล่นและจิงโจ้ หันมาเล่นเครื่องบิน วิธีการก็คือ จับน้องโฟว์อยู่ในท่าขนาดพื้น และก็อุ้มวิ่งไปวิ่งมารอบบ้าน ทีนี้ล่ะ น้องโฟว์ดันสนุกกว่าตอนเล่นจิงโจ้อีก งานเข้าผมแล้วทีนี้

พอน้องโฟว์รู้วิธีการเล่นเครื่องบิน หลังจากนั้น ไม่ว่าผมจะทำอะไร น้องโฟว์ก็จะเดินมาบอกว่า "บิน บิน บิน" ผมก็ด้วยความที่ไม่อยากขัดเด็ก ก็เอา บินก็บิน และก็พาบินไปตามแต่น้องโฟว์ต้องการ จนแบบรอบนี้ผมหอบจริงจัง บินจนผมไม่ไหว

ยอมรับเลยว่าช่วงนี้ถึงแม้ว่ายังอยู่ในวัยกลางๆ เลขสอง แต่ด้วยความที่ไม่ได้เล่นกีฬาหักโหมแบบช่วงมัธยมแล้ว มันเหนื่อยครับ แล้วต้องอุ้มน้องโฟว์ที่น้ำหนัง 20 กว่ากิโลวิ่งไปวิ่งมานี่ ไม่ใช่เรื่องเล่นๆ เลยนะครับ

พอเล่นเสร็จ ผมก็มานั่งพัก แล้วก็คุยกับพี่เบ้นและเพื่อนๆ ว่า เด็กนี่มันไม่รู้จักเหนื่อยเลยเนอะ

พี่เบ้นก็บอกว่า "มันจะเหนื่อยไรล่ะ ก็มันใช้เราให้อุ้มวิ่งไปวิ่งมาอย่างเดียว มันไม่เห็นจะเหนื่อยเลย"

ผมก็...เออว่ะ จริงด้วย มันจะเอาอะไรมาเหนื่อย ผมเหนื่อยคนเดียวน่ะถูกแล้ว

จริงๆ ผมเนี่ยไม่ชอบเด็กเอาเลยนะครับ มันมีความยุ่งวุ่นวายอยู่ในตัว ซึ่้งจริงๆ ผมค่อนข้างรำคาญด้วยซ้ำ แต่พอเด็กมางอแง มาเล่น มาอ้อนทีไร ผมเป็นต้องใจอ่อนทุกทีไม่รู้ทำไม

แต่แปลกนะ พอผมเล่นกับน้องโฟว์ ผมเนี่ยรู้สึกสนุกดี และลืมเวลาไปเลย หันมาดูเวลาอีกทีก็เกือบหกโมง เหมือนย้อนวัยกลับไปเป็นเด็กอีกครั้ง เหนื่อยมาก แต่สนุกมากเล่นกัน

น้องโฟว์เป็นเด็กที่น่ารักครับ เชื่อฟัง ไม่งอแง ขี้อ้อน แต่ถ้าเราไม่เล่นก็จะไม่งอแง แต่ก็จะเข้ามาจอแจ เข้ามาอ้อน จนบางทีผมก็ใจอ่อนทุกที สงสัยผมแพ้ผู้หญิงขี้อ้อนครับ

จริงๆ ตอนนี้ผมก็ยังโสดนะ และพอเล่นกับน้องโฟว์ก็ชักอยากมีลูกขึ้นมาเหมือนกัน ผมชอบผู้หญิงขี้อ้อนนะครับ ใครรู้ตัวว่าขี้อ้อน ลองมาคุยกับผมได้นะ เผื่อถูกใจ (ขายของซะงั้น)

จบบล็อกเลยแล้วกันวันนี้ และวันพรุ่งนี้ ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด ผมจะมาเล่าเรื่องปีใหม่ทั้ง 4 งานที่ไปร่วมมา เรียกว่า สนุกทุกงาน แต่ละงานก็มีอะไรที่แตกต่างกันไป ลองตามอ่านกันดูนะครับ คาดว่าหลายคนที่เข้ามาอ่านบล็อกนี้ ต้องมีส่วนเกี่ยวข้องกับงานใหนซักงานหนึ่งแน่ๆ...

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น