99 วัน 99 บทความ Day 18 ตอน ปาร์ตี้ปีใหม่ที่สาม กับของขวัญ 30 บาท

วันนี้เป็นวันดีอีกวันหนึ่ง และเป็นอีกปีหนึ่งที่น่าจดจำสำหรับปาร์ตี้ส่งท้ายปีใหม่ ซึ่งเกษตรสาน หรือกลุ่มคนที่ทำวารสารแจกในเกษตรก็ได้จัดงานปาร์ตี้ขึ้นอีกเหมือนเดิมแต่ที่ใหม่

ปกติปาร์ตี้เกษตรสานจะจัดไม่ที่ร้านครัวมุกดาหารที่หน้า ม.เกษตร ก็จะเป็นร้านกิ๊ก แต่ปีนี้เราไม่ไป เนื่องจากเบื่อครัวมุกดาหารและกิ๊กก็ได้เป็นแม่คนไปแล้ว ทำให้ตอนนี้กิ๊กย้ายไปอยู่บ้านสามี ที่เป็นครอบครัวใหญ่ ครั้งจะไปจัดงานที่บ้านกิ๊กก็จะดูเป็นการรบกวนกันเกินไป

ปีนี้เรามาจัดที่ร้าน V24 ที่ใหม่ เวลาเดิมตอน 1 ทุ่มตรง ซึ่งเกษตรสานมีธรรมเนียมการจับของขวัญมาตั้งแต่ครั้งแรกแล้วว่า ราคาของจะอยู่ในวงเงิน 30 บาท พวกเราถือกันว่า การจับของขวัญ ส่วนใหญ่เราจะไม่ค่อยได้ของที่ถูกใจนักหรอก ดังนั้น เราก็ขอจ่ายค่าความไม่ถูกใจแค่ 30 บาทก็พอ ส่วนเงินที่เหลือ เอาไปใส่ในงานปาร์ตี้ให้สุดเหวี่ยงดีกว่า

ซึ่งปีนี้เราก็พิเศษอีก เนื่องด้วยปีหน้าเป็นปีม้า เราจึงจัดของขวัญในธีมม้า ไม่ใช่แต่งตัวเป็นม้ามาเข้างานนะครับ แต่ของขวัญจะต้องเป็นอะไรที่เกี่ยวกับม้า แต่ละคนก็ครีเอทกันสุดฤทธิ์ ตั้งแต่ ม้าล้า จากพี่ป็อก, ม้านั่ง จากมิก, ดินสอตราม้า จากพี่เนสและพร, ตัวอักษร ก-ฮ ที่มี ม.ม้า อยู่ในนั้นของพร ซึ่งแต่ละอย่างก็ครีเอทกันสุดๆ สมกับเป็นเกษตรสานกันเลยทีเดียว

และก่อนงาน ก็มีการแจกของเล็กๆ น้อยๆ จากพี่ป็อก ที่แบกสุราเมรัยมาจากรัสเซียเพื่อมาแจกงานนี้โดยเฉพาะ เรียกว่าอบายมุขทั้งหลาย จัดเต็ม

แถมยังไม่พอ น้องหยินยังพกถุงยางจากอเมริกามาแจกทุกๆ คนอีกคนละ 1 อัน เป็นที่ถูกอกถูกใจหนุ่มๆ กันเลยทีเดียว

เกษตรสานเป็นแหล่งรวมคนที่รักการทำหนังสือ ผมก็เป็นคนหนึ่งที่รักการเขียนหนังสือ และก็มาเข้าชมรมนี้ เรียกว่าอยู่มหาลัย ผมอยู่ชมรมมากกว่าอยู่ที่สาขาวิชาเสียอีก อยู่ทั้งวันทั้งคืน

ผมมีความอยากทำงานด้านสื่อสารมวลชนอยู่แล้ว แต่ด้วยคะแนนตอนแอดมิสชั่นผมไม่พอที่จะเข้าคณะสื่อสาร ผมจึงเข้าคณะที่ผมเรียนได้อย่างศึกษาศาสตร์ เอกการสอนคณิตศาสตร์ ซึ่งหลังจากที่เข้ามาเรียนแล้ว ผมก็ดิ้นรนกับการทำงานทางด้านสื่อ จนมาพบกับชมรมเกษตรสาน

ผมว่าผมบางทีก็ไม่สามารถเลือกทางเดินเองได้ตามดั่งใจต้องการ แต่เราสามารถแวะได้ตามแต่ในปราถนา และระหว่างเรียนผมก็เลือกแวะมาที่เกษตรสาน เป็นชมรมเดียวที่ผมอยู่ และก็รับเพื่อนกลุ่มนี้มากๆ เรามีปาร์ตี้ มีไปเที่ยวกันตลอด ถึงแม้ว่าตอนนี้แต่ละคนจะแยกย้ายไปทำงานกันหมดแล้ว แต่พวกเราก็ยังหาเวลามาพบปะ สังสรรค์กันอยู่เสมอ

คนเราอาจจะคบเพื่อนได้มากมาย แต่ต้องหาเพื่อนที่สนิทจริงๆ ให้เจอ เหมือนที่ผมเจอ เรียกว่ามองหน้าก็รู้ใจกัน บางทีไม่ต้องพูด นี่แหละเป็นความสุขมากๆ ที่ผมได้มารู้จักกับเพื่อน กับชมรมนี้

ขอบคุณเกษตรสานที่ทำให้ผมมีวันนี้ (น้ำเน่าไปป่าวว่ะ) แต่ขอบคุณจริงๆ ทีให้ประสบการณ์ทั้งการบริหาร การเขียนหนังสือ จนพี่เสือเป็นพี่เสือจนถึงทุกวันนี้ ขอบคุณจริงๆ