สองวันที่หายไปมาจากการที่
1. ไม่ยอมเผื่อเวลาว่าจะมีปาร์ตี้ต่อตอนเย็นวันศุกร์
ถ้าใครติดตามผมมาในบล็อกตอน ชายผู้มัธยัส คงจะรู้เลยว่า ช่วงนี้ผมเป็นคนที่ปาร์ตี้มากๆ เรียกว่าอาทิตย์นึงออกไม่ต่ำกว่า 2 วันเป็นเรื่องปกติ และผมก็ควรรู้ว่าวันนี้เป็นวันศุกร์ เนื่องจากไม่มีแพลน ผมจึงแพลนว่าหลังจากทำธุระตอนบ่ายๆ เย็นๆ เสร็จ ดูหนังซักเรื่องนึง แล้วจะกลับมาเขียนบล็อกที่บ้าน ปรากฎว่า...
2. ปาร์ตี้เลยเถิด
เป็นปาร์ตี้ที่แบบ เลยเถิดจริงๆ ปกติวันศุกร์เราจะหาร้านซักที่นั่งกินชิวๆ คุยกันไป ผมก็จะมีเวลาจับ Note 8.0 เขียนได้เหมือนตอนบนรถทัวร์ แต่ปรากฎว่า พวกเราปาร์ตี้ยันเช้า คือเราไปรับน้องพิมที่พระราม2 หลังจากนั้นเราก็ตระเวนไปทั่วเลย แล้วไปจบที่สำเพ็ง เดินเล่นถึงตี 3 ผมกลับถึงบ้านตี4 กว่าๆ บ้าบอมาก เท่านั้นยังไม่พอ...
3. มีงานสอนตอน 9 โมงเช้า
ปกติวันนี้ช่วงเช้าผมจะชิวๆ สบายๆ เหมือนอาทิตย์ที่แล้ว ผมตื่นมาวันเสาร์ก็นั่งเขียนบล็อกไปอย่างสบายอารมณ์ แต่คราวนี้มันไม่อย่างนั้น อยู่ดีๆ ก็มีงานสอนแต่เช้ามา โดยที่ผมรู้อยู่แล้ว ทุกอย่างเลยดูเร่งรีบ เท่านั้นยังไม่พอ
4. ไปสอนต่อที่ชัยภูมิ
มันจะไม่ใช่ปัญหาเลย เพราะการเขียนบล็อกบนรถผมก็เขียนมาแล้ว แต่ให้ทุกคนนึกสภาพคนที่กลับมาถึงบ้านตี4 ครึ่ง แล้วออกจากบ้านก่อน 8 โมงเช้า ทำงานถึงเที่ยงครึ่ง ขึ้นรถตอนบ่ายโมง ไม่ต้องห่วงครับ ทันทีที่ขึ้นรถได้ หัวถึงพนักพิง ผมก็หลับเป็นตาย รู้ตัวอีกทีก็หกโมงเย็น ถึงชัยภูมิพอดี แถม...
5. ถึงแล้วก็สอนต่ออีก
ครับ... พอถึงชัยภูมิผมก็สอนต่อเลยตอนหกโมงครึ่ง สอนเสร็จก็สองทุ่มครึ่ง ไม่ต้องห่วงครับ สอนเสร็จ กลับห้อง น้ำไม่อาบครับ หัวถึงหมอน ตายครับ การหลับบนรถทัวร์ไม่ได้ช่วยให้หายเพลียครับ มันกลับยิ่งให้เพลัยกว่าเดิม และพอตื่นมาวันอาทิตย์ ก็สอนทั้งวัน สอนเสร็จกินข้าวเย็น แล้วก็กลับ มาถึงบ้านก็เที่ยงคืนกว่า มาอัพบล็อกเนี่ยแหละครับ...
นั่นคือสาเหตุที่หายไปสองวัน ซึ่งโปรแกรมทั้งหมดนี้ มันเป็นโปรแกรมที่ผมรู้อยู่แล้วล่วงหน้าว่ามันจะเกิดขึ้น แต่ผมจัดการมันไม่ดีพอ มันจึงเกิดเรื่องแบบนี้
ผมคงโทษตัวผมเองที่ไม่สามารถรักษาสัญญากับตัวเองในเรื่องเล็กๆ แบบนี้ได้ การไม่เขียนบทความสองวันมันอาจเป็นเรื่องเล็กน้อย เสียแค่วันละ 99 บาท สองวันก็ 198 บาท บริจาคการกุศล มันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอกครับ แต่การไม่เขียนบทความสองวันมันทำให้ผมคิดได้ว่า การจัดการกับชีวิตของผมมันแย่แค่ไหน
โปรแกรมทุกอย่างอยู่ในหัว แต่ขาดการปฏิบัติ
โปรแกรมอยู่ในหัว แต่บางอย่างเรายังละเลย
โปรแกรมในหัว แต่เราเลือกปฏิบัติ
บางทีผมว่ามันไม่ใช่โปรแกรมหรอกที่มันยุ่ง ตัวผมเองแหละที่มันยุ่ง
สำหรับบางคน การเล่น 99 วัน 99 บทความ คือการเขียนบทความต่อกัน 99 อัน แต่สำหรับผม
99 วัน 99 บทความ คือ สัญญา
99 วัน 99 บทความ คือ วินัย
99 วัน 99 บทความ คือ สิ่งที่ผมต้องทำ ไม่ใช่สิ่งที่ผมจะทำ
สุดท้าย ผมเสียใจเหมือนกันนะครับที่ไม่ได้เขียนมาสองวัน แต่ผมก็ไม่ได้ซีเรียสขนาดนั้น ระยาทางอีกยาวไกล สุดท้ายผมจะเขียนให้ได้จนครับ 99 บทความ แต่ตอนนี้คงจะไม่ใช่ 99 วันแล้ว คงต้องบวกเพิ่มอีก 2 วันเป็น
101 วัน 99 บทความ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น